Rozdział 9 : Jak wszystko się wali ... i to po całej linii .!

*Abby*

- Dlaczego on mi to robi ?! – krzyknęłam wściekła.

- Najwyraźniej nie jest ciebie wart, tyle. Niech widzi co traci. – Effy starała się z całych sił mnie pocieszyć, jednak ja wiem, że to nie prawda... – Ale… przecież Justin nie jest chłopakiem który gra na par frontów … może on już z nią zerwał … skoro z tobą się umawiał. – poczułam, że ona ma rację, coś musi w tym być, przecież nie czytam gazet i nie śledzę ich na twitterze. Szybko wstałam wycierając łzy wierzchem dłoni.

- Wiesz co ? pójdę i go o to zapytam . – powiedziałam stanowczo.

Zbiegłam na dół i zapukałam, a raczej waliłam w drzwi Justina. Wyłonił się z nich w samym ręczniku, ten sam, słodki Justin którego dobrze znałam, miał mokre całe włosy, jednak to mu nie rzutowało na urodę, ani trochę. Na sam na jego widok złość ze mnie gdzieś daleko wyparowała, a serce zmiękło jak mokra gąbka. Na jego twarzy pojawił się smutek i przerażenie.

- Co się stało ?. – zapytał mnie zdziwiony, a ja w tym samym momencie przypomniałam sobie, że płakałam i jestem cała rozmazana na twarzy, po co ja tu przyszłam ?!. A jak mi powie, że dla niego to było po prostu przyjacielskie spotkania ?. Nic więcej ?.  

- Jus ?. Gdzie położyłeś żel pod prysznic ?. – usłyszałam kobiecy głos dochodzący z wnętrza mieszkania, w tym momencie mój brzuch zrobił salto. Następnie z pokoju wyłoniła się piękna dziewczyna o brązowych oczach. SELENA !. Popatrzyłam rozpaczliwie na nią, a potem, na niego, czekając na jakieś jego wyjaśnienia, jednak nic się nie wydarzyło. Nie mogąc już wytrzymać tego napięcia, znów polały się łzy po moim policzku, szybko się odwróciłam i pobiegłam do swojego pokoju. Czułam się jak jakaś naiwna nastolatka !. Co ja sobie w ogóle wyobrażałam ?. że co ? że będę razem z Justinem ?!. Jestem taka naiwna … że aż śmieszna. Myślałam, że coś dla niego znaczę !. A on ?. On po prostu świetnie się mną bawił !. nie jestem szmatą, tak ?. Też mam swoje uczucia, które on naruszył !.  

*Effy *

Wyszłam szybko z akademika idąc w stronę najbliższego kiosku. Byłam pewna tego co chciałam zrobić jak niczego nigdy w życiu. Szłam szybkim krokiem, nie zatrzymując się. Poczułam się jak za dawnych czasów podstawówki, gdy razem z koleżankami przemycałyśmy papierosy. Kiedyś to było coś .! tylko odważni się temu podołali.

- Poproszę papierosy - Camel – sprzedawczyni badawczo przejechała po mnie wzrokiem, a następnie podała mi paczkę. Choć nie paliłam już trzy miesiące wciąż czułam niedosyt, trudno najwyżej znów będę palić, przecież to nie grzech, jakby mnie to w ogóle obchodziło... przecież nie wierze w Boga. Byłam szczęśliwa, że w końcu będę mogła się zaciągnąć, nie będę się dłużej męczyć, więc skręciłam szybko w dowolną boczną uliczkę, nie byłam tu nigdy, ani w tych stronach Londynu, ale przynajmniej żadnego ze znajomych tu nie spotkam, chciałam pobyć przez parę chwil sama, zupełnie sama, tylko i ja i moje szlugi. Wyjęłam jednego z paczki i chciałam go odpalić, gdy na końcu uliczki spostrzegłam dwóch mężczyzn, u jednego wyróżniała się tylko blond czupryna. Oboje zawzięcie o czymś dyskutowali, aż nagle blondyn został wyprowadzony z równowagi, popchnął swojego towarzysza na ścianę, zamachnął się i już miał go uderzyć, ale w ostatniej chwili zmienił kierunek ręki i uderzył w szybę za mężczyzną. Zszokowana tym widokiem głośno pisnęłam i od razu tego pożałowałam, blondyn odwrócił się z nienawiścią w moją stronę i wtedy go poznałam. To był Niall !. Ten sam Niall którego „ dobrze „ znałam. Jego twarz zmieniła wyraz na zakłopotany. Szybko odwróciłam się na pięcie i poszłam szybkim krokiem w stronę centrum, przestraszyłam się go i w tej chwili modliłam się, żeby Niall miał brata bliźniaka, aby coś mi się pomyliło i to wcale się nie zdarzyło. Ten widok był przerażający. Usłyszałam za sobą głośne kroki, które szybko przemieszczały się w moją stronę, przyśpieszyłam. Nagle poczułam czyjąś rękę na moim ramieniu i aż dygnęłam z przerażenia i szybko się odwróciłam.

- Nie powinnaś była tego widzieć. – powiedział Niall niepewnie a zarazem twardo.

- Udam, że tego nie widziałam. – nic innego nie udało mi się wyjąkać, nie mogłam dłużej patrzeć w te oczy, czy na niego, bałam się go. Cholernie się go bałam, nie wiedziałam do czego w takim razie jest zdolny, czy tylko udawał słodkiego Nialla, ale po co miał by go udawać do cholery jasnej ?!. Poszłam jak najpewniejszym krokiem w stronę akademika, gdy chłopak nie dosięgał już mnie wzrokiem, przyśpieszyłam. Musiałam o wszystkim powiedzieć Abby .! To ona niby znała go najlepiej. Jednak wiem z doświadczenia, że Abby na pewno znajdzie racjonalne rozwiązanie, zawsze znajduje !.

~ Retrospekcja ~

* Niall *

- Spóźniłeś się. – powiedział twardo szef z biura.

- To przez te korki. – dodałem na usprawiedliwienie.

- To zdjęcia z ostnico miesiąca. – podał mi kopertę

- Nie chcę ich. Rezygnuję z tego już na zawsze w tej sprawie. – powiedziałem pewnie.

- Jesteś pewien ?. Co z Abby ?.

- Rozmawiałem z nią już o tym, nadal chcę być obecna w życiu Effy, jednak będzie chciała inną sprawę od ciebie.

- Ok, ale Niall mam w tym doświadczenie i mówię ci z czystego serca … to się wyda.

- Nie prawda, ukrywałem to niemal od urodzenia.

- Ale teraz ona jest blisko. – nie wytrzymałem pchnąłem go na ścianę i już chciałem go uderzyć, ale ostatecznie walnąłem nad jego głową w szybę. Sam nie wiem czemu to zrobiłem … może dlatego, że w głębi serca czułem, że to prawda i straszenie się tego bałem ?. Szkło rozbiło się w drobny mak, spadając w kawałkach na nas, ale nie to było najgorsze, ktoś pisnął. Ktoś to widział !. To była Effy !!. Była cała przestraszona i trzęsła się ze strachu. Chciałem do niej podbiec, przytulić, powiedzieć, że to tylko zły sen, że to nieprawda. Jednak ona szybko odwróciła się i poszła w innym kierunku. Nie mogłem pozwolić odejść jej w takim stanie, pobiegłem za nią.

- Nie powinnaś tego widzieć. – tylko tyle udało mi się wymyślić i sam nie wierzyłem w to co powiedziałem !. Boże, Niall ty kretynie !. Nie no teraz to na pewno się ciebie nie będzie bać !.

- Udam, że tego nie widziałam. – głos jej cały drżał, odeszła. Chciałem za nią biec, ale nogi odmówiły mi posłuszeństwa, bałem się. Bałem się, że ją stracę. Wyjąłem komórkę i trzęsącymi rękami wybrałem numer.

- Abby !. jest problem !. Przyjedź tu natychmiast !.

*Effy*

 Nigdzie jej nie było !. Szukałam nawet u Jastina, ale on to w ogóle był jakiś załamany. Szybko skręciłam do pokoju chłopaków, odkąd tu zamieszkaliśmy jeszcze nikt do nikogo nie pukał, tu ta zasada nie obowiązywała więc pewnym krokiem weszłam do pokoju. Jednak w pokoju był tylko Zayn rozmawiający przez telefon.

- Wiesz gdzie jest Abby ?. – szepnęłam, żeby mu nie przeszkadzać, chłopak machnął ręką w geście, żebym poczekała.

- Tak mamo, nie masz czym się martwić (…) Tak, naprawdę wszystko ok. (…) Tak jasne !. przecież wiesz że uwielbiam twoje pierogi !. (…) dobrze przyjadę. Pa !.

- Troskliwa mama widzę…- zagadnęłam lekko poirytowana.

- Tak. – powiedział pewnie uśmiechając się do telefonu. Było widać, że darzył ją mocnym uczuciem. – a twoja nie ?.

- Moi rodzice nie żyją – odparłam pewnie i sama nie wierzyłam w to co powiedziałam !. Effy debilko to nie moment na zwierzania !. Bierz dupę w troki i idź znaleźć Abby !.  W ogóle po co ty mu to mówisz ?!.  

- To koleje kłamstwo ?. – popatrzył na mnie podejrzliwie. Popatrzyłam mu głęboko w oczy, starłam się żeby moja twarz miała twardy wyraz twarzy, ale poczułam że moje oczy zaszła mgiełka, a z oczu popłynęła ciecz, wyszłam mocno trzaskając drzwiami. Nawet jak jestem szczera i chcę się z kimś podzielić choć w połowie swoim życiem, oni mi nie wierzą !. Ludzie już tacy są. Chcą słuchać i wierzyć tylko dobrych rzeczy, a te złe zawsze powinniśmy zostawić dla siebie. Co mnie w ogóle podkusiło, żeby mu o tym powiedzieć ?!. To pewnie przez te wydarzenia z Niallem !. Bożę Ef … uspokój się !. Byłam na siebie strasznie zła !. Myślałam, że doceni moją szczerość i zacznie mieć inne o zdanie mnie. A on co ? nie uwierzył mi. Zresztą ja bym sobie nawet nie wierzyła !. Jestem zdzirowatą kłamczuchą i niech tak pozostanie !. Kurwa gdzie jest Ab ?!!!. Przypomniałam sobie o jeszcze jednym pokoju chłopaków i pewnym krokiem weszłam do niego, widziałam, że mulat biegnie za mną, bo cały czas krzyczy moje imię i prosi, żebym się zatrzymała... pewnie żałuje, jednak ja nie miałam zamiaru go słuchać !. chciałam go zgubić ! Weszłam do tego pokoju, który jak się okazało nie był jednym pokojem tylko pomieszczeniem z wieloma drzwiami , cały czas z jednego pokoju są wejście do drugiego. Kluczyłam między nimi, choć było już po 21 i było ciemno...W każdym z nich były ogromne okna z których dochodził jedynie blask świecących latarni, skupiłam się na tym, aby Zayn w końcu mnie zgubił, nie chciało mi się z nim gadać ... ale on był za szybki ! Wpadłam do następnego pokoju, jednak tu już nie było, żadnego okna i nic nie widziałam, szybko zamknęłam drzwi i stanęłam z tyłu drzwi, żeby Malik mnie nie zauważył, gdy otworzy drzwi, nic nie widziałam, jednak nie było trudno się domyślić, że to kolejna sypialnia chłopaków !. Jest tutaj ich setki !. Do pokoju wpadł Malik zapalając światło, co spowodowało, że musiałam poczekać chwilę ,aż moje oczy się przyzwyczają do światła.

- Ja pierdole. – dźwięk dochodził z ust Zayna, chciałam zapytać o co mu chodzi, ale wtedy i ja to zobaczyłam… Nie wierzyłam własnym oczom !. Myślałam, że to jakiś żart ! ale to nie było nic z tych rzeczy. Cały pokój był oklejony moimi zdjęciami, widziałam siebie na nich, gdy wylatywałam na studia, gdy szłam do szkoły średniej czy byłam na jakieś imprezie za czasów licealnych. Było ich tysiące !. w każdym momencie mojego życia !. Między zdjęciami wisiały ogromne kartki napisane czarnym atramentem : „ Alkohol, narkotyki, imprezowiczka, jednak największy z nich był czerwonym drukiem „ RATUNEK !!!

- Boże Zayn.. co … co to jest ?. 

-----------------------------------------------

 Siemka <333

Tak wiem, wiem nawaliłam :( rozdział miał się pojawić tydzień temu a jest teraz ... Bardzo was za to przepraszam ;c ale nie miałam weny jak i czasu na pisanie ;/ ci debile już kartkówki robią .!! ;/ 

Mam nadzieję że mi wybaczycie <3 . 

Ale gwarantuję wam że rozdział 10 pojawi się już w następną niedzielę, nawet już mam go napisanego :) 

Misie moje komentujcie ♥ ponieważ wtedy wiem ile osób to chociaż czyta i czy jest sens to w ogóle pisać. Dzięki wam wiem że jest :D 

Do następnego ♥♥♥