Rozdział 10 . Nie jest dobrze ! Nigdy nie było ! Zawsze to samo bagno !

Do przeczytania tego rozdziału dołączam jeszcze piosenkę, żeby dodała trochę emocji ;)

Muzyka

---------------------------------------------------------------------------

*Effy*

-Zayn ?...co..co to jest ? - wyszeptałam... byłam w takim szoku, że nawet nie umiałam krzyczeć, w gardle stanęła mi jakaś ogromna gula której nie umiałam za żadne skarby się pozbyć, a oczy zeszkliły mi się...Jednak to co zobaczyłam tak mnie sparaliżowało, że nie umiałam ukazać swoich emocji, które kotłowały się we mnie.- Odpowiedz .- Zayn był cały blady, oczy cały czas mu błądziły gdzieś po ścianach i było widać że nie umie się skupić na jednym punkcie, drżącymi rękoma wyjął telefon i zaczął do kogoś dzwonić. W takim momencie zebrało mu się na rozmowy ?!. chciałam mu w tym momencie go wyrwać, rzucić na ziemie i kazać spojrzeć na mnie, ale nie odezwałam się,  stałam dalej w niego wpatrzona, bo nie umiałam patrzeć na te ściany wypełnione moimi zdjęciami i napisami.. Miałam chęć zdzierać je, czyli całe moje życie ze ścian ! Tak bardzo nienawidziłam go za to jak mnie ukarało.

-Niall ! Przyjdź tu ! Natychmiast !!- a więc to pokój Niala !! od ostatniego zdarzenia wiedziałam że coś jest z nim nie tak ! że coś ukrywa ! ale najgorsze jest to … że to wszystko nie miało sensu. Ta cisza mnie przetłaczała ...nie mogłam jej znieść- Po prostu tu przyjdź do cholery !- przeraźliwy krzyk Malika spowodował, że podskoczyłam z miejsca i uwolnił ze mnie wszystkie emocje, a gula zniknęła.

-Zayn ! Co tu się dzieje ! Co to do cholery jest ??- krzyczałam teraz na niego ze łzami w oczach .- No powiedz mi  !- w środku dusiłam tego kogoś kto to wszystko zrobił...w środku umierałam ze strachu. Nagle do pokoju wpadł Horan .

-NIall...Co to ma być ? CO to kurwa jest !?- Mulat popchnął go na ścianę i ledwie powstrzymał się od uderzenia go.

-To ty zrobiłeś ?...NO MÓW !! – zawtórowałam Malikowi.

-Ef pozwól mi to wytłumaczyć !

-Czyli to ty ...Boże !- złapałam się za głowę i zaczęłam błądzić po pokoju. Z minuty na minutę bałam się go coraz bardziej... gdzie się podział niewinny, słodki Niall, czy on w ogóle kiedyś taki był ?

-Usiądź proszę.- patrzył mi głęboko w oczy.- usiądź ...powiem ci wszystko od początku .

-Nie będę tu siedzieć ! Odpowiedz mi wreszcie !

-Effy ...ja jestem z domu dziecka. Moi zastępczy rodzice w wieku około trzech lat wzięli mnie stamtąd. Prawie od razu po wypadku rodziców...biologicznych rodziców. Cały czas przypominali mi o tym, że mam siostrę...nie pozwalali mi o tym zapomnieć. Ef oni chcieli nas wziąć oboje...ale nie mogli !

-Co mnie to wszystko obchodzi ! Co ja mam z tym wszystkim wspólnego ?- nie umiałam teraz logicznie myśleć, nie umiałam ułożyć tego wszystkiego w całość...nie teraz !

-Effy my jesteśmy rodzeństwem ! To ty jesteś moją SIOSTRĄ...- nie mogłam oddychać, jakby ktoś zabrał mi cały tlen z powietrza a zostawił dwutlenek węgla, a serce waliło szybciej niż w normie. Łzy coraz szybciej spływały mi po policzkach- Zawsze chciałem cię odnaleźć ...Chciałem mieć cię przy sobie, żebyś była bezpieczna i udało mi się...Proszę powiedz coś ...Ef teraz możemy być razem ! jak rodzina...Proszę nie płacz.- wstał , podszedł do mnie i zaczął ocierać łzy.

-Nie dotykaj mnie ! Jaka rodzina ?...Teraz chcesz być rodziną, tak ?! Nie odzywałeś się przez tyle lat, kiedy byłam sama...całkiem sama. Nie miałam nic ! A ty miałeś wszystko ! Jesteś gnojem ! Nie wiesz co przeszłam...widzisz tyle ile jest na zdjęciach, a nie w mojej głowie !. Myślałeś, że w taki sposób będziesz ze mną tak ?! że załatwisz mi bezpieczeństwo ?! Myliłeś się ! nie, nie byłam bezpieczna ! nie czułam się fajnie !  co ty sobie w ogóle wyobrażasz ?! że się na ciebie rzucę i zacznę skakać z radości ?! - Nie mogłam opanować nerwów. Wrzeszczałam na niego co chwila dławiąc się swoimi łzami.- Gdyby nie Abby !- nagle opanowałam się i popatrzyłam na mojego "brata", to nie możliwe ! NIE ! Dlaczego musiała być to ona ?!!

-Boże ! - złapałam się za głowę - Ona też mnie okłamała !- brakował mi tchu, dusiłam się jego obecnością. Wybiegłam z pokoju i zobaczyłam na korytarzu stojącego Zayna...nawet nie wiem kiedy wyszedł, ale to nie miało znaczenia. Zatrzymałam się, żeby na niego popatrzeć. Przez łzy nie widziałam wyrazu jego twarzy. Nie chciałam też, żeby widział mnie w takim stanie...wszyscy ale nie on ! Zerwałam się i biegłam dalej. Z oddali usłyszałam tylko przerażający krzyk Zayna.

-Kurwa Niall ! Co ty jej powiedziałeś ?- nie zwróciłam na to większej uwagi. Wybiegłam z akademika i biegłam przed siebie. Nawet nie wiem gdzie ,bo nie znam miasta ale kogo to obchodzi ?!. Kogo ja obchodzę ?! Nie patrzyłam na ludzi, na których wpadałam. Krzyczeli coś na mnie, ale miałam to w dupie ! Emocje kotłowały się we mnie, a złość rozszarpywała od środka. Moje życie ponownie rozsypało się. Byłam pewna, że chociaż im mogę ufać ! że ci ludzie są dobrzy jak nikt kogo kiedykolwiek znałam !. Boże jak mogłam się tak pomylić ?! Ludzie, których uważałam za moich przyjaciół...ludzie, którzy byli mi bliscy ! A oni wszyscy mnie okłamywali !  Abby tylko wykonywała polecenia jakiegoś kretyna, którym jest Niall ! Wiedział o mnie ! Tyle lat ! A nie odezwał się ! Nie napisał ! Dlaczego w tym zasranym domu dziecka mi nie powiedzieli ?!  Dlaczego pozwolili bym się taka stała ? Dlaczego, życie mnie tak nienawidzi ?! Co takiego zrobiłam, ze tak mi się odpłaca ? Czemu mnie spotykają te najgorsze rzeczy ? Czy kiedyś mi to ktoś wyjaśni !?

W końcu moje nogi odmówiły mi posłuszeństwa. Stanęłam i próbowałam zlokalizować gdzie jestem. Jakieś stare osiedle, na którym panował wielki syf i bród. Nikt już na pewno tu nie mieszka. To miejsce przypomniało mi osiedla, na których kupowałam narkotyki i zaciągałam się nimi. Teraz miała ochotę zrobić to samo,bo emocje nie pozwalały mi sie uspokoić. Kurwa dlaczego nie wzięłam ani jednego z nich do Londynu ?! teraz bym była już  innym świecie …W głowie w kółko powtarzały mi się słowa.; "Jesteśmy rodzeństwem" "Ef jesteś moją siostrą !". Nie mogłam tego znieść.  Wzięłam z ziemi jakiś kamień i mocno go ścisnęłam. Chciałam na czymś odreagować...zamachnęłam się i rzuciłam nim w budynek.

 Trafiłam w okno, któro rozbiło się z wielkim hukiem. Zgięłam się w pół i  zaczęłam krzyczeć. Chciałam, żeby wszystko ze mnie uleciało, chciałam zapomnieć. Echo mojego głosu rozniosło się chyba po całym Londynie, a  to sprawiło, że czułam się lepiej. Usiadłam na schodach i schowałam głowę w ręce. Łzy cały czas ciekły mi  z oczu i nie zamierzały przestać. Nagle poczułam rękę na moich plecach, która przyciągała mnie do siebie.

-Zostaw mnie !- krzyknęłam przerażona i chciałam uciec, ale złapał mnie za rękę i odwrócił mnie do siebie.

-Spokojnie to ja .- popatrzyłam w brązowe tęczówki i od razu poczułam się bezpieczna. Delikatnie przygarnął mnie znów do siebie, a ja wtuliłam się jego tors i nieoczekiwanie wybuchnęłam jeszcze większym płaczem. Jego koszulka robiła się coraz bardziej mokra, ale on milczał , przytulając mnie z całej siły do siebie, jakby się bał, że znowu ucieknę.

-Już dobrze...jestem tu z tobą.

-Zayn nie jest dobrze ! nigdy nie było ! zawsze to samo bagno ! Ja już nie mogę tego znieść !

- Hej, spokojnie przejdziemy przez to razem, słyszysz ? możesz na mnie liczyć...zawsze !- odsunęłam się od niego i wytarłam swoje oczy. Spojrzałam na ręce, a potem na jego koszulkę.

-Przepraszam...przeze mnie masz całą bluzkę umazaną tuszem, nawet takie błahostki zawsze spierdolę !.

-Przestań. To tylko koszulka.- popatrzył na mnie i odgarną włosy za ucho.- nic się nie stało...trzymaj.- zdjął z siebie kurtkę i otulił mnie nią. Dopiero teraz poczułam jak telepie się z zimna. Nawet nie zauważyłam, że wybiegłam w krótkich spodenkach , bluzce na ramiączkach i japonkach w deszcz.

-Wracajmy już, bo tu zamarzniesz.- pomógł mi wstać i stanęliśmy na przeciwko siebie.

- Zayn ? Możesz mi coś obiecać ?- popatrzyłam mu w oczy, a on pokiwał twierdząco głową.- Obiecaj, ze już nigdy nie będzie gorzej.

-Obiecuję.- pocałował mnie delikatnie w czoło, a ja się w niego wtuliłam.

-Dziękuję. - powiedziałam dalej tuląc się do chłopka i choć to były tylko głupie słowa, czułam że mogę mu ufać, że on nigdy nie pozwoli mi cierpieć jak teraz. Słuchałam jego rytmicznego bicia serca, co mnie bardzo uspokajało.- Dziękuję, że tu jesteś ze mną.

-Nie mogłoby mnie tu nie być.- odsunęliśmy się od siebie , a mulat objął mnie ramieniem i ruszyliśmy w ciszy w stronę akademiku. Odprowadził mnie do pokoju i poprosiłam,  żeby zostawił samą. Jednak coś w środku nie pozwalało mi usiedzieć na miejscu chodziłam z kąta w kąt i nie mogłam znaleźć swojego miejsca, a najgorsze było to .. że wiedziałam dobrze co mi nie pozwalało. Nawet nie wiem kiedy znalazłam się w pokoju Nialla i patrzyłam na to małe zdjęcie w ramce ...jego i małego dziecka z tą piękną kobietą...moją mamą ! Łzy napłynęły mi do oczu, a emocje wzięły górę. Dosłownie rzuciłam się na ścianę na której wisiał kij bejsbolowy, który był jakąś nagrodą chłopaków. Wzięłam go bez mniejszego zawahania i zamachnęłam się z całej siły jaką miałam. Uderzyłam w zdjęcie , któro spadło na ziemię. Jego ramka rozpadła się , a szkło rozsypało z brzękiem na podłogę. Podniosłam zdjęcie i zaczęła je drzeć na jak najmniejsze kawałki. Nie chciałam  go znać ! Nie chciałam go w moim życiu ! Było już tak dobrze ! a on musiał to zepsuć !

 Moja ręka jednak zatrzymała sie na twarzy kobiety. Oderwała jej część i schowałam do kieszeni. Nigdy nie miałam zdjęcia mamy... nigdy jej nie widziałam, ale w środku czułam, że to ona. Spojrzałam w kierunku łóżka Nialla, a następnie na szafkę ...otworzyłam ją i wzięłam stosik listów. Pamiętam jego reakcje gdy je rozsypałam, wiedziałam że to ma jakiś związek ze mną. „ Nie jestem taka głupia, żeby je czytać "-przypomniałam sobie swoje słowa. Co mnie to teraz obchodzi, że to jego prywatność ?! Wszystko jest tu tajemnicą ! A ja mam prawo wiedzieć całą prawdę ...prawda ?

" Kochana Effy

Tak bardzo chciałbym wysłać ci ten list. Jednak nie umiem, nie potrawie. Pewnie odłożę go ja całą resztę gdzieś do szafki i dalej będę myśleć non stop co u ciebie się dzieje. Ostatnie zdjęcia mnie całkiem przeraziły... były jeszcze bardziej ostre od reszty. Z każdym dniem jest coraz gorzej… ty zachowujesz się coraz gorzej … nie mogę znieść myśli że nie mogę ci pomóc, odciągnąć cię od tego. Nawet nie wiesz jak bardzo chciałbym teraz być przy tobie …

Dzisiaj sporo myślałem o tym czy nie wynająć kogoś, kto chociaż w połowie zastąpił by ci mnie. Gdy coraz częściej o tym myślę coraz bardziej podoba mi się ten pomysł. Jednak wiem co by się stało gdybyś się dowiedziała o tym… gdybyś widziała że kolejna osoba cię zdradziła. Nie wiem … nie mam pojęcia co zrobić, ale chyba zaryzykuję … nie mogę patrzeć jak cierpisz.

Tak bardzo chciałbym się poznać... Jesteś dla mnie najważniejsza i zawsze byłaś !

Zawsze !

Pamiętasz jak byliśmy jeszcze razem...to było przed wypadkiem..co ja pisze...jak możesz pamiętać, skoro miałaś w tedy może ze 3 miesiące...byłaś taka malutka. Ale brałem cię zawsze za pomocą naszej mamy na ręce i śpiewaliśmy ci kołysankę, żebyś zasnęła.

Nigdy nie zasypiałaś...W tedy byłem zawiedziony, myślałem że źle to robie i zawsze nasza mama mnie pocieszała, ale teraz na samą myśl o tym chce mi się śmiać. To jedna co udało mi się zapamiętać... z resztą sam miałem w tedy może z dwa i pół roku.

Pamiętaj, że cię kocham ! Jak jeszcze nikogo !

Dla kochanej siostry

Od tragicznego brata, Niall."

Każdy list zaczynał się tak samo "kochana Effy..." Nie mogłam uwierzyć, ze wszystkie były do mnie !. Ja dalej nie rozumiem dlaczego on mi ich nie wysłał. Było by inaczej...a może było by gorzej ? Gdybym chociaż wiedziała...

Nim zdążyłam się zorientować byłam już pod parkiem Nialla, siedział na huśtawce i patrzył się na jezioro. Szybko do niego podbiegłam… musiałam mu coś powiedzieć, czego pewnie i tak się spodziewa...

-----------------------------------------

No hejoszka misiaki moje ;*

No trochę dzieje się co ? :D Jak wam się podoba ten rozdział ? Zaskoczyłam was chciaż trochę ?

Zapraszam do komentowania, obserwowania i zostawiania po sobie znaku ;*

Jednak muszę wam podziękować za ostatnie komentarze, nowych obserwatorów i mnóstwo wyświetleń ! ;D

Jesteście wielkie ! ♥ Kocham was za to ;)

To dla mnie wielka motywacja i przynajmniej wiem czy mam dla kogo pisać ;*

Czasem dodaje rozdziały wcześniej lub później, więc jeśli osoby (np. Anonimki  lub osoby, które nie mają konta na blogerze ♥) chcą być informowani o tych zmianach to możecie podać swój numr gg lub email co wam pasuje ;*

To dozobaczenia  w niedzielę :D

xx

♥♥♥